Blogs & columns
Miquel Ekkelenkamp 06 juli 2023 2 minuten leestijd
column
Aan goede intenties heeft een patiënt niets
Volgens schrijver David Mitchell (Cloud Atlas) bestaan er twee soorten schrijvers: schrijvers die aan pilates doen en schrijvers met rugklachten. Voor die tweede groep was ik zelf exemplarisch: vanaf mijn 15de kamp ik met recidiverende lagerugpijn en een jaar lang schrijven aan een historische roman liep uit op een hernia.
Pijnstillers, speciale bureaustoelen en fietsen op de hometrainer hielpen wel wat, maar fantastisch werd het nooit. Uiteindelijk ging ik een jaar geleden dus maar naar pilatesles. Daar was zware druk van thuis voor nodig, want ik stelde het me voor als jazzballet op bollywoodliedjes. Een week of twee later was ik klachtenvrij, en dat ben ik nog steeds, zolang ik het blijf volhouden. Toen ik de oefeningen eens drie weken lang verzuimde, kwam de pijn terug.
Zeker een kwart van mijn mannelijke vriendenkring heeft rugklachten, maar ik heb er geen een weten te overtuigen eens mee te gaan. Echte mannen doen niet aan pilates of yoga. Groepslessen body balance (een combinatie van de twee) volg ik vaak als enige kerel. Aan de andere kant: misschien weigeren die mannen vanwege gebrek aan bewijs. De NHG-Richtlijn lagerugpijn concludeert namelijk dat er voor deze therapieën slechts een minimaal, niet-relevant voordeel is ten opzichte van ‘educatie’ en beveelt het daarom niet aan. Voor oefentherapie met een fysiotherapeut wordt overigens ook geen bewijs gevonden, maar dat wordt wél aanbevolen. Niet helemaal consequent, maar misschien zijn yoga en pilates gewoon niet medisch genoeg.
In studies naar lage rugpijn helpt nooit wat
In studies naar lagerugpijn helpt nooit wat, en als je de publicaties leest krijg je wel een indicatie waarom. Zo meldt een mooi uitgevoerde gerandomiseerde trial naar yoga versus gebruikelijke zorg dat maar liefst ‘60 procent van de patiënten in de interventiegroep minstens drie van de eerste zes yogalessen volgde en daarna ook minstens drie lessen’. Zo’n 15 procent kwam überhaupt nooit opdagen. Een jaar later was het kleine positieve effect niet meer significant. Tja… Bij een diabetespatiënt die zes keer insuline spuit en dan stopt, komen de hoge bloedsuikers ook terug. Sprekender vond ik dat een groot deel van de interventiegroep een jaar later nog steeds yoga beoefende.
‘Intention to treat’ is een mooi concept voor klinische bewijsvoering, maar met goede bedoelingen alleen kom je er niet; interventies werken slechts als ze worden uitgevoerd en volgehouden. Als je ‘adviseer om te stoppen met roken’ randomiseert, zul je ook nul effect aantonen op morbiditeit en mortaliteit. Moeten we dat advies voortaan dan maar achterwege laten in de spreekkamer? Evidence voor leefstijlinterventies is inherent lastig te verkrijgen, maar dat is geen reden om ze af te schrijven, het is reden voor epidemiologen om betere vormen van analyse te ontwikkelen.
Ging het beter met mijn rug door regressie naar het gemiddelde? Door een omgekeerd placebo-effect van yoga en pilates? Onmogelijk te zeggen. Ik kan slechts hopen dat het werkt. Aan de andere kant: zolang ik overtuigd blijf dat het werkt, is het natuurlijk ook prima.
Als Pilates professional wil ik graag opmerken dat Pilates en Yoga wel overeenkomsten hebben maar beide disciplines streven ieder absoluut een ander doel na. Zie de bijgevoegde link die hier uitleg over geeft.
https://classicalpilates.nl/background/
